W obronie krzyża

Spośród licznych nowości wydawniczych, które zakupiliśmy do naszej Biblioteki w listopadzie, chciałabym Państwu zwłaszcza polecić trzy niezwykle ciekawe pozycje o życiu niezwykłych ludzi, którzy swoimi czynami i dorobkiem twórczym naznaczyli epokę w której żyli i wytyczyli drogę rozwoju młodszym pokoleniom.
Długie życie gorszycielki. Losy i świat Ireny Krzywickiej pióra jednej z najlepszych współczesnych biografistek Agaty Tuszyńskiej, wydane nakładem Wydawnictwa Literackiego.
Postać Ireny Krzywickiej (1899-1994) z domu Goldberg publicystki i pisarki to portret pierwszej feministki międzywojennej Polski "piękne rysy twarzy. Czarne lśniące włosy, przedzielone na środku głowy. Wyrazista surowa uroda. Smukła sylwetka. Elegancka w ubiorze i elegancka w sposobie bycia. Znana zarówno w środowisku literackim jak i socjalistycznym. Orędowniczka wyzwolonej kobiecości. W opinii publicznej postrzegana jako śmiała emancypantka. Bywała bohaterką satyrycznych wierszy i skeczów, I tak można bardzo zwięźle przedstawić kobietę, która w międzywojennej Polsce zyskała sobie miano skandalistki, gorszycielki, a w oczach niejednego mężczyzny kusicielki"
Agata Tuszyńska przedstawia Irenę Krzywicka na tle epoki, która ją ukształtowała i na którą wywierała wpływ swoją twórczością. Jest to trudny portret kobiety zaangażowanej, bezkompromisowej, która nie obawiała się mówić o rzeczach ważnych w życiu, poruszać tematy drażliwe i intymne. Swoją osobą i sposobem życia z pewnością bulwersowała i drażniła bo też bulwersować i drażnić skostniałą i pruderyjną Warszawę chciała; bezlitośnie obnażając hipokryzję poglądów i kołtunerię obyczajów jej przedstawicieli.
Za swojego długiego życia była ozdobą salonów, którą otaczała sława skandalistki, a o jej wielkiej miłości do o dwadzieścia pięć lat starszego Tadeusz Boya Żeleńskiego plotkowała cała stolica. Krzywicka oddana całkowicie szczeremu uczuciu pisała " i oto w najmniej odpowiedniej chwili, jak na złość po kilkunastu latach nie kochania mężczyzny, po małżeństwie z przyjaźni, po ogniowej próbie zdrady małżeńskiej, kiedy już pewna byłam mego stosunku do Jerzego, kiedy wreszcie zamieszkaliśmy dalej, kiedy świadomie z radością oczekiwałam dziecka - właśnie wtedy dopadła mnie miłość i to taka ostateczna, dożywotnia. Nie od razu zdałam sobie z niej sprawę, sama możliwość tej sytuacji wydawała mi się potworna, ale od czasu tego wywiadu, nie przyznając się do tego przed sobą, czekałam na telefon od Boya".
Agata Tuszyńska o której twórczości Czesław Miłosz lapidarnie powiedział, że pisze z maksymalnym obiektywizmem, wnioski pozostawiając czytelnikowi, właśnie w tym duchu utrzymane jest jej Długie życie gorszycielki, traktując Irenę Krzywicką jako osobę
która w swoim bardzo długim i burzliwym życiu osiągnęła bardzo dużo, tracąc też wiele, bo wojna zabrała jej ukochanego, następnie męża aż w końcu syna.
Wyznania siostry Emmanuelle okrzykniętej przez media małą siostrą gałganiarzy, małą siostrą biednych czy drugą Matką Teresą, wydane przez wydawnictwo Znak to szczery i intymny pamiętnik zakonnicy opublikowany zgodnie z życzeniem autorki dopiero po jej śmierci.
Siostra Emmanuelle (1908-2008) właściwie Madeleine Cinquin urodzona w Brukseli.
Jej babka była Żydówką. Rodzina należała do zdyscyplinowanych katolików. Ojciec prowadził mała fabrykę bielizny. Matka zajmowała się domem i trójką dzieci.
Sześcioletnia Madeleine przeżyła psychiczny wstrząs, gdy na jej oczach w morzu utopił się ojciec - to doświadczenie namacalności śmierci i bezsilności zbliżyło mnie w sposób wyjątkowy do Boga, który nigdy przecież nie umiera - wspominała po latach.
W wieku dwudziestu jeden lat wstąpiła do zakonu Notce Dame de Sion. Pracowała jako siostra zakonna w Turcji, Tunezji i Egipcie. W wieku sześćdziesięciu dwóch lat spełniło się jej największe marzenie zgodnie z życiowym przeświadczeniem, że rola Kościoła to przede wszystkim służba ubogim, opuściła mury klasztorów i zamieszkała wśród ubogich na
przedmieściach Kairu w Ezbet El-Nakhl tj. w miejscu do którego ponoć nie miała odwagi zaglądać policja. To właśnie miejsce - wśród narkomanów, alkoholików, prostytutek, dwunastoletnich mężatek, ojców-morderców niemowląt - stało się jej prawdziwym domem.
Żyjąc tam i niosąc pomoc ludziom skrzywdzonym i poszkodowanym przez życie doprowadziła siostra Emmanuelle do budowy kliniki położniczej, przytułku dla starców i fabryki kompostów przetwarzającej gromadzone przez gałganiarzy śmiecie i odpady. W 1990 roku założyła charytatywne Stowarzyszenie Siostry Emmanuelle współpracujące z innymi organizacjami partnerskimi w państwach Trzeciego Świata, a w 1991 roku została wyróżniona przez prezydenta Egiptu Hojni Mubaraka honorowym obywatelstwem egipskim w podziękowaniu za działalność w Egipcie.
Wyznania siostry Emmanuelle stanowią zapis burzliwego życia osoby, która nigdy nie kryła ani trosk ani słabości ani też najbardziej intymnych walk wewnętrznych e wydana nakładem oficyny wydawniczej Rytm
Ostatnią z proponowanych przeze mnie nowości jest biografia Rotmistrza Witolda Pileckiego autorstwa profesora Wiesława Wysockiego, z cyklu zapomniani bohaterowi - szokująco szczere momentami wstrząsające, ale również piękne i pouczające.
Monografia stanowi próbę przybliżenia sylwetki jednego z najdzielniejszych żołnierzy Polski Walczącej i Polskiego Podziemia. Witold Pilecki (1901-1948) służbę Polsce rozpoczął w czasie wojny z bolszewikami 1920 roku, potem brał udział w kampanii wrześniowej 1939 roku, a następnie działał w strukturach Polskiego Państwa Podziemnego.
Zasłynął w roku 1940 kiedy wykonywał zlecona przez dowództwo ZWZ misję podczas której dobrowolnie poddał się aresztowaniu i wywózce do KL Auschwitz, by tam zdobyć informacje o obozie i zorganizować konspirację niepodległościową. Na skutek zagrożenia dekonspiracją podjął samodzielną decyzję o ucieczce, którą udało się szczęśliwie przeprowadzić.
W roku 1944 walczył w Powstaniu Warszawskim, a rok później brał czynny udział w walkach we Włoszech w II Korpusie Wojska Polskiego, stamtąd został odwołany przez generała Władysława Andersa do komunistycznej Polski celem odtworzenia rozbitych struktur wywiadowczych dla Rządu Rzeczpospolitej na Obczyźnie. Akcja zakończyła się fiaskiem, a sam Witold Pilecki został w maju 1947 roku aresztowany pod zarzutem prowadzenia wywiadu na rzecz obcego mocarstwa i działania mające na celu organizowanie zbrojnego podziemia. Proces tzw. grupy Pileckiego trwał od trzeciego do piętnastego marca 1948 roku przed Wojskowym Sądem Rejonowym. Oskarżyciel zażądał dla Witolda Pileckiego kary śmierci i taki też wyrok wydał skład sądzący. Wyrok wykonano dwudziestego maja 1948 roku przez rozstrzelanie w więzieniu mokotowskim. Ciała rotmistrza nie wydano rodzinie i do dnia dzisiejszego nie wiadomo gdzie został pochowany. Jego symboliczny grób znajduje się na cmentarzu w Ostrowi Mazowieckiej