W obronie krzyża

Coś takiego u siebie odkopałem... to jest chyba to co johny juz dodał...

1. Sposób określania zadań stojących przed dydaktyką, pozwalających na ukazanie relacji zachodzących pomiędzy jej częściami składowymi nazywamy:
wertykalnym – pionowym
2. Powstanie stereotypów w myśleniu o procesie kształcenia było wynikiem następujących czynników:
Schematowi oczekiwań wobec oświaty
3. Dydaktyka ogólna obejmuje swoimi badaniami:
wszystkie przedmioty i szczeble nauczania
4. Która z wymienionych zasad kształcenia najpełniej odpowiada realizacji treści pierwszego ogniwa procesu kształcenia:
świadomego i aktywnego udziału ucznia w procesie kształcenia
5. Wymagania rozszerzające obejmują wiadomości i umiejętności:
Trudne do opanowania i w pewnym stopniu hipotetyczne
6. Funkcje podręczników:
Samokształceniowa – polega na umożliwieniu samodzielnego zdobywania wiedzy.
7. Zasady nauczania to:
ogólne normy postępowania dydaktycznego, które określają jak należy realizować cele kształcenia
8. Metody kształcenia odpowiadają na pytanie:
W jaki sposób należy uczyć się i nauczać
9. Burza mózgów polega na:
Spowodowaniu odroczonego wartościowania, czyli na oddzieleniu etapu generacji pomysłów od ich oceniania.
10. Stosowanie metody sytuacyjnej polega na:
Przedstawianiu uczniom sytuacji wymagającej podjęcia decyzji
11. W procesie kształcenia wychowania funkcja kontroli i oceny ma na celu:
Mobilizowanie i aktywizowanie uczniów do dalszego wysiłku poprzez ukazanie im luk i niedociągnięć w wiedzy.
12. Pośrednią kontrolę wyników nauczania dokonujemy za pomocą:
Prac pisemnych i testów
13. Test OMNIBUS obejmuje
treści wielu przedmiotów nauczania, bez ich wyróżniania przy punktowaniu wyników
14. Biorąc pod uwagę formę przeprowadzonej kontroli i oceny, można scharakteryzować je jako:
Indywidualną rozmowę nauczyciela z uczniem tzw. odpytywanie
15. Operacjonalizacja celów kształcenia polega na:
Świadomym i celowym przetworzeniu ogólnego kierunku dążeń nauczyciela na opisy zachowań końcowych uczniów uczestniczących w procesie kształcenia
16. Do jakich środków dydaktycznych zalicza się rysunek tablicowy:
pośrednie – obrazowe – statyczne
17. Które z pomocy zaliczamy do pośrednich symbolicznych środków dydaktycznych:
Mapy, wykresy, diagramy
18. Częściami składowymi operacyjnego celu kształcenia są:
Wymagane zachowanie ucznia, standardy osiągnięć, warunki pojawienia się osiągnięć
19. Wśród strategii przetrwania stosowanych przez nauczycieli wg Woodsa znajdują się:
Dominacja
20. Które sformułowanie jest określeniem celu operacyjnego:
Złożyć i zainstalować gaźnik samochodowy
21. Materializm dydaktyczny najbardziej charakteryzuje określenie:
ilości wiedzy
22. Ogniwem determinującym dobór pozostałych ogniw procesu dydaktycznego jest:
określanie celów
23. Nie określa stopnia poznania myślowego:
spostrzeganie
24. Pogląd Berlyna na aktywność człowieka musi określić:
konflikt pojęciowy
25. Na które sfery wpływamy tokiem problemowym:
intelektualno – twórczą
26. O tym, że dydaktyka jest nauką decyduje:
swój przedmiot badań
27. Wstępna część konspektu lekcyjnego zawiera:
metody i czynności metodyczne
28. Poglądowość to:
zasada
29. Cecha procesu nauczania-uczenia się:
instytucjonalność
30. Twórcą teorii doboru treści kształcenia problemowo-kompleksowej jest:
B. Suchodolski
31. J.A. Komeński jest twórcą:
materializmu dydaktycznego
32. Metody akroamatyczne to:
opis, pokaz
33. Formy kształcenia odpowiadają na pytanie:
W jaki sposób organizować pracę uczniów
34. W taksonomicznym podejściu wyodrębniamy:
Dwa poziomy tj wiadomości i umiejętności.

Środki dydaktyczne dzielimy na bezpośrednie i pośrednie
- bezpośrednie to: w środowisku naturalnym, w środowisku sztucznym
- pośrednie: a) symboliczne: mapy wykresy, diagramy b) obrazowe statyczne takie jak rysunek tablicowy, obrazy, przezrocza

Literatura:
1. Aichinger A., Holl W.(1999) Psychodrama-terapia grupowa z dziećmi. Wyd. „Jedność”, Kielce.
2. Bernard H., Mackenzi K. (red.) (2000) Podstawy terapii grupowej. GWP, Gdańsk.
3. Czabała J. (2000) Czynniki leczące w psychoterapii. PWN, Warszawa.
4. Dąbrowska M. Rozesłaniec M. (2004) Korygowanie zaburzeń zachowania dzieci nadpobudliwych psychoruchowo i agresywnych w grupie socjoterapeutycznej. Wyd. A. Marszałek, Toruń.
5. Gąsienica-Szostak A. (2003) Muzykoterapia w rehabilitacji i profilaktyce. PZWL, Warszawa..
6. Grzesiuk L. (1987) Spotkania, które leczą. NK, Warszawa.
7. Jagieła J. (2007) Socjoterapia w szkole. Rubikon, Kraków.
8. James R.K. Gilloland B.E (2005) Strategia interwencji kryzysowej. Pomoc psychologiczna poprzedzająca terapię. Wydawnictwo edukacyjne. Warszaw
9. Jankowski K. (red.) (1981) Psychologia w działaniu. „Czytelnik” Warszawa
10. Kierył M. Mobilna rekreacja muzyczna. Warszawa
11. Kierył M Elementy profilaktyki muzycznej. Warszawa.
12. King G. (2003) Umiejętności terapeutyczne nauczyciela. GWP, Gdańsk.
13. Konopczyński M. (1996) Twórcza resocjalizacja. Wybrane metody pomocy dzieciom i młodzieży. MEN, arszawa.
14. Kozłowska A. (1996) Jak pomagać dziecku z zaburzeniami życia uczuciowego. Wyd. „Żak”, Warszawa.
15. Lewandowska K. (1996) Muzykoterapia dziecięca, Gdańsk
16. Meyer R. (1996) Somaterapia. Ciało w psychoterapii. Wydawnictwo „Eneteia” Warszawa
17. Michalik-Surówka J. (1993) Miejsce psychoterapii w życiu wychowanków domu dziecka, „Opieka Wychowanie Terapia” nr 1.
18. Natanson T. (1979) Wstęp to nauki o muzykoterapii Zakład im. Ossolińskich, Warszawa
19. Olechnowicz H. (1995) Dziecko własnym terapeutą. PWN, Warszawa.
20. Olechnowicz H. (2000) Drugie opowieści terapeutów. WSiP, Warszawa.
21. Oster G., Gould P. (1999) Rysunek w psychoterapii. GWP, Gdańsk.
22. Ribner N.G. (2005) Terapia nastolatków. GWP, Gdańsk.
23.Robertson N. G. (1998) Jak zapewnić dyscyplinę, ład i uwagę w klasie. WSiP Warszawa
24.Rosen S. (1997) Mój głos podąży za tobą. Terapeutyczne przypowieści M. H. Ericsona. Wyd. Zysk i S-ka, Poznań
25.Rylke H. (1999) Pokolenie zmian. Czego boją się dorośli? WSiP, Warszawa
26. Sawicka K. (red.) (1998) Socjoterapia. MEN, Warszawa.
27.Seweryńska A. M. (2004) Uczeń z rodziny dysfunkcyjnej. Przewodnik dla wychowawców i nauczycieli. WSiP, Warszawa
28. Sęk H. Cieślak R. (red.) (2004) Wsparcie społeczne, stres i zdrowie. PWN, Warszawa
29. Sikorski W. (2002) Bezsłowne komunikowanie się w psychoterapii „Impuls” Kraków
30.Stadnicka J. (1998) Treapia dzieci z musyką, ruchem i mową. WSiP, Warszawa
31. Stephan W. (2000) Wywieranie wpływu przez grupy. Psychologia relacji. GWP, Gdańsk.
32. Strojnowski J. (1998) Psychoterapia Poradnik dla osób, które chcą się odnaleźć oraz ich terapeutów. Wyd. Aboretum, Wrocław.
33. Strzemieczny J. (1988) Program zajęć socjoterapeutycznych dla dzieci ze szkół podstawowych. MEN, Warszawa.
34. Teml H. (1997) Relaks w nauczaniu. WSiP, Warszawa.
35. Wallon Ph. i in. (1993) Rysunek dziecka. WSiP, Warszawa.
36. Yalom I.D. Leszcz M. (2006) Psychoterapia grupowa Teoria i praktyka. UJ, Kraków.
37. Yalom I.D. (2003) Dar terapii. List otwarty do nowego pokolenia terapeutów i ich pacjentów. Wyd. IPZ PTP, Warszawa.
38. Yalom I.D. (2003) Mama i sens życia. Opowieści psychoterapeutyczne. Wyd. Jacek Santorski & Co, Warszawa.
39. Wybrane artykuły z czasopism „Charaktery”, „Gestalt” „Opieka Wychowanie Terapia”, „Psychoterapia”

PEDAGOGIKA JAKO NAUKA O WYCHOWANIU
-pedagogikę jako dyscyplinę można podzielić na wiele sposobów(np. czysto teoretyczne, lub empiryczne poprzez badania rzeczywistości)
- na przestrzeni dziejów nurty w pedagogice były rózne, dziś ped. próbuje je łączyć
PEDAGOGIKA 1)Normatywna 2) Teoretyczna
Historia wychowania jest integralną częscią pedagogiki
Ideał wychowawczy-najwyższy, najogólniejszy cel wychowania, któremu powinny być podporządkowane wszystkie cele, treści i metody pracy wychowawczej
DIAGNOZA PEDAGOGICZNA-(gr.diagnosis-rozróżnienie,osądzenie) porównanie stanu faktycznego z pewną normą, standardem. Początkowo termin ten związany był z medycyna. Do nauk społ-pedagog.wprowadziła go Mary Richmond . A Komeński wymienia 3 rodzaje diagnoz:1)diagnozę społ. i indywidualnego przypadku 2)diagnozę małych grup społ. 3)diagnozę społ. lokalnej ETAPY-1) to czynności przygotowywawcze, czyli określenie przyczyn podjęcia badania 2) obejmuje prawidłowe sformułowanie problemów badawczych i hipotez; jest oparta na znajomości faktów dotyczących interesującego nas zjawiska. Trzeba dokona ć diagnozy typu (związane z wielkim ryzykiem - tak było w notatkach(nieoich) - toneiam sensu! 3) powinna zawierać szczegóły programu i planu nauczania oraz jego organizację 4) diagnosta powinien dobrać odpowiednie metody i techniki badawcze 5) analiza i interpretacje materiału ------ W przypadku diagnoz pedagogicznych nie istnieją gotowe metody diagnozy do zastosowania w konkretnym miejscu, przypadku. Metodę trzeba jednorazowo tworzyć, posługując się m.in.modelami metod diagnostycznych w badaniach naukowych. TECHNIKI BADAWCZE-wywiad(retrospekcyjny, anamnestyczny)-obserwacja(niedostępne są uczucia)-analiza dokumentów(np. sprawozdań, opini, orzeczeń specjalistycznych)-analiza wytworów (np. rysunków, wypracowań, listów) -techniki socjometryczne(np. zgadnij kto?, plebiscyt rzyczliwości i niechęci)-eksperyment pedagogiczny - rozmowa - techniki projekcyjne----z pedagogicznym badaniem diagnostycznym wkracza się tam, gdzie w nauczaniu czy wychowaniu pojawiają się pewne zakłócenia. CEL DIAGNOZY - rozpoznanie tych zakłóceń, przez wychwycenie zmian w wychowaniu, które zostały przez te zakłócenia spowodowane, czyli ustalenie przyczyn i skutków Programy ukryte -wychowanie jest realizowane wg. jakichś programów, to jest to czego czy nas szkoła a nie nauczyciele rodzaje diagnoz? - dynamiczna (związek przyczynowo-skutkowy) - genetyczna (źródło zaburzeń)- funkcjonalna - pełna - cząstkowa - kolegialna - fazowa(ustalenie etapu zmian) - prognostyczna------powinna zmieniać życie u podstaw(przyczyn) a nie objawów------działanie periatywne- doraźne, nastawiona na likwidację pewnych objawów Rodzaje 1) rozpoznawanie diagnoz patologicznych 2) rozpoznawanie ogólnego stanu pacjenta ------ STRUKTURA PEDAGOGIKI-->pedagogika ogólna--->dydaktyka--->teoria wychowania tytuły naukowe 1)mgr asystenci, wykladowcy 2)dr starsi wykładowcy, adiuci Ośrodki ped. w PL: Uniwersytet Lódzki -Tadeusz Jalmuza Tytul naukowy: prof. dr hab.
gdzie?: Katedra Historii Wychowania i Pedeutologii Uniwersytet Gdaski

WYKAZ HARMONOGRAMÓW PONIŻEJ WEDŁUG KOLEJNOŚCI:
- Program zajęć wykładów i ćw.Kartografia i Topografia | I rok
- Program zajęć PODSTAWY GEOGRAFII SPOŁECZNO-EKONOMICZNEJ| Ir
- Program z - KARTOGRAFIA I GIS W GEOGRAFII SPOŁECZNO-EKONOM.
- Program zajeć - REKREACJA I TURYSTYKA NADMORSKA| IVrok
- Regulamin zajęć dydaktycznych z Wychowania Fizycznego

Program zajęć wykładów i ćw.Kartografia i Topografia | I rok

Kartografia i Topografia

Prowadzący: dr hab prof. US Kazimierz Furmańczyk, mgr Andrzej Giza
Wymiar i punktacja: 90 godz. (30 godz. wyk. + 60 godz. lab.),
Termin i miejsce: rok I geografii morza, semestr letni

Przedmiot obowiązkowy dla całego roku Forma zaliczenia: egzamin w semestrze letnim po uzyskaniu zaliczenia z laboratoriów w semestrach zimowym i letnim.

Treść kursu:

Wykłady:
Mapa geograficzna jako obraz powierzchni Ziemi. Zadania i rola odwzorowań kartograficznych. Kształt Ziemi przyjęty w kartografii jako powierzchnia odniesienia. Współrzędne geograficzne i azymutalne punktów na kuli i na elipsoidzie. Pojecie odwzorowania kartograficznego, teoria zniekształceń i klasyfikacja odwzorowań. Odwzorowania płaszczyznowe (azymutalne). Cechy charakterystyczne i przegląd pozostałych odwzorowań klasycznych i umownych. Wybór odwzorowania w zależności od rodzaju opracowywanej mapy. Odwzorowania sferoidalne. Współrzędne topograficzne i ich związek z kartograficznymi. Elementy treści mapy geograficznej. Metody kartograficzne. Redakcja i opracowanie i druk map. Problem relacji między dokładnością i wiarygodnością mapy a pełnością zawartej na niej treści, jej poglądowością i czytelnością. Pomiary terenowe będące podstawą sporządzania szczegółowego zdjęcia terenowego i map. Osnowa geodezyjna. Pomiary topograficzne: triangulacja i niwelacja - metody i przyrządy.

Laboratoria:
Poznawanie sposobów określania położenia punktów na kuli i na płaszczyźnie. Zasady konstrukcji odwzorowań kartograficznych klasycznych i umownych - wykreślanie wybranych siatek. Zniekształcenia w odwzorowaniach. Wiadomości o mapie: elementy treści map, podziały i cechy map, skala i podziałka mapy, rysunek sytuacyjny, znaki umowne, sposoby przedstawiania rzeźby na mapach. Mapy topograficzne - odwzorowania, układy współrzędnych, podział na arkusze, skorowidze, godła map. Kartometria i morfometria - pomiary: długości linii krzywych, powierzchni, objętości form, spadków terenu, średnich nachyleń. Wstęp do kartograficznych metod prezentacji: metody ilościowe i jakościowe - analiza atlasów pod względem wykorzystywanych metod, sporządzanie map wykorzystujących wybrane metody. Elementy pomiarów terenowych: odległości, kątów poziomych i pionowych, różnic wysokości. Pomiar rzeźby terenu i sytuacji. Sporządzanie mapy.
Cel kursu: Przekazanie wiedzy dotyczącej zasad sporządzania map oraz sposobów analizy ich treści.

Podręczniki:
Robinson A. H., Sale R. D., Morrison J. 1988: "Podstawy kartografii". PWN, Warszawa;
Ratajski L., 1997: "Metodyka kartografii społeczno-ekonomicznej". PPWK, Warszawa;
Flis J. 1978: "Kartografia i topografia". WSP, Kraków;
Pelczar M., Szeliga J., Ziółkowski J. 1978: "Zarys Kartografii i Topografii". Skrypt, Uniwersytet Gdański, Gdańsk;
K.A. Saliszczew, "Kartografia Ogólna", Warszawawa 1984, PWN;
Robinson A. H., Sale R. D., Morrison J. 1978: "Elements of Cartography". New York;
Dzikiewicz B, 1965: "Topografia". MON, Warszawa;



Ćwiczenia terenowe z Kartografii i Topografii

Prowadzący: mgr Andrzej Giza, mgr Igor Szakowski, dr Joanna Dudzińska, mgr inż. Agnieszka Łęcka, mgr Paweł Terefenko, mgr Rafał Benedyczak, mgr Marcin Szymczak
Wymiar i punktacja: 40 godz. lab.
Termin i miejsce: rok I geografii morza, semestr letni

Przedmiot obowiązkowy dla całego roku Forma zaliczenia: usyskanie oceny pozytywnej z wykonanych ćwiczeń

Treść kursu:

Praktyczne przećwiczenie poznanych teoretycznie sposobów pomiarów: odległości i kątów. Określenie różnicy wysokości między wybranymi punktami w terenie metodą ciągu niwelacyjnego zamkniętego: pomiar, obliczenie, wyrównanie. Założenie pomiar i wyrównanie osnowy pomiarowej lokalnej metodą ciągu poligonowego zamkniętego. Pomiar sytuacji i rzeźby terenu metodą tachimetryczną na wierzchołkach założonej i wyrównanej osnowy pomiarowej. Sporządzenie mapy sytuacyjno - wysokościowej fragmentu terenu na podstawie pomiaru tachymetrycznego. Sporządzenie morfologicznego profilu terenu: pomiar odległości i różnic wysokości, dowiązanie sytuacyjne i wysokościowe, kartowanie.

Cel kursu:
Zdobycie praktycznej umiejętności przeprowadzenia podstawowych pomiarów sytuacyjnych i rzeźby terenu oraz sporządzania na ich podstawie map i profili.

Podręczniki:
Flis J. 1978: "Kartografia i topografia". WSP, Kraków;
Pelczar M., Szeliga J., Ziółkowski J. 1978: "Zarys Kartografii i Topografii". Skrypt, Uniwersytet Gdański, Gdańsk;
Dzikiewicz B, 1965: "Topografia". MON, Warszawa;